Wpływ dogoterapii na dziecko autystyczne

Nie od dziś wiadomo, że pies jest najlepszym przyjacielem człowieka, ale w 1962 r. amerykański psycholog dziecięcy Borys Levision, odkrył, że dzieci autystyczne, które mają problem z nawiązaniem kontaktu z rówieśnikami i dorosłymi, z większą łatwością nawiązują więź ze swoimi psami. To przyczyniło się do wykorzystywania psów w terapii dzieci autystycznych.

Fenomen oddziaływania psa na dziecko przejawia się w tym, że jednocześnie wpływa on na trzy sfery funkcjonowania jego organizmu: zmysłową, ruchową i psychiczną. Przełamywanie u dziecka lęku przed światem zewnętrznym jest bardzo delikatnym procesem i musi odbywać się stopniowo. Psy wykorzystywane w terapii pomagają osiągnąć dziecku wyższy poziom komunikacji społecznej, dodatkowo pozwalają na uczestnictwo w kontaktach z innymi ludźmi. Dzięki tego rodzaju kontaktom dziecko czerpie satysfakcję i powoli otwiera się na świat zewnętrzny.

Pies terapeuta nie ocenia, jest szczerym i oddanym przyjacielem dziecka, dzięki niemu dziecko autystyczne może poczuć się pewnie i bezpiecznie w świecie, który jest dla niego całkowicie obcy.

Terapeuta pełni dla dziecka rolę przewodnika, który naucza jak się komunikować i bawić z psem.

CELE DOGOTERAPII :

- budowanie prawidłowej relacji z psem i nauka zasad, jak z nim bezpiecznie postępować
- kształtowanie umiejętności okazywania emocji
- wyzwalanie spontaniczności dziecka w przebywaniu i zabawie dziecka z psem
- budowanie pozytywnej więzi i motywacji
- budowanie emocjonalnej więzi u dzieci, które mają z tym problem
- budowanie poczucia własnej wartości
- udoskonalanie sprawności ruchowej
- budowanie sprawności manualnej
- rozwijanie mowy, wzbogacanie zasobu słów
- stymulowanie zmysłów: dotyku, słuchu i wzroku
- ćwiczenie koncentracji uwagi